آکادمی پیکسان

اگر با مقالات و ویدئوهای من در آکادمی پیکسان همراه بوده باشید، احتمالاً می دانید که من اکثر موضوعات مربوط به عکاسی پرتره را پوشش داده ام. در این مقاله چند نکته درباره عکاسی پرتره کودک به همراه نمونه هایی از پرتره هایی که از پسرم  گرفته ام را با شما به اشتراک می گذارم.

 

 

به عنوان یک عکاس شروع به ثبت پرتره های فرزندم حتی قبل از به دنیا آمدنش کردم (دوران بارداری همسر)، اما در اینجا می خواهم بر روی دوران بعد از آن متمرکز شوم. بچه ها معمولاً در حول و حوش یک سالگی شروع می کنند به فهمیدن و درک بهتر آنچه که ما از آن ها می خواهیم، که اکثراً با اولین تلاش های موفقشان برای راه رفتن همراه است. در این دوران است که می توان از بچه ها انتظار داشت جلوی دوربین شما ژست هایی را که از آن ها می خواهید به شکلی نصفه و نیمه و ابتدایی بگیرند و همچنین می توانید آن ها را به مکان هایی که برای عکاسی از کودک مناسبند ببرید. در همین دوران به تدریج فهم و دایره درک بچه ها از محیط به تدریج افزایش می یاید، هر چند هرکدام از بچه ها دوره و مراحل رشد متفاوتی با دیگری دارد.

 

 

بیش و پیش از هرچیز، می خواهم شما را تشویق کنم که هم ارتفاع بچه ها عکاسی کنید (eye level). اگر چه ما آنها را از بالا هم می بینیم و عکاسی می کنیم، اما باید عکاسی eye level را تجربه کنید تا ببیند چه اندازه عکس ها متفاوت خواهند بود. در این حالت است که می توانید چهره واقعی شان را ثبت کنید و کنترل بیشتری بر کیفیت مد نظرتان از عکس پرتره کودک که می گیرید خواهید داشت. در این عکس (پایین) در حال خوردن یک سیب در کنار پنجره بود و نور خورشید پشت سرش را روشن می کرد. من به سرعت یک تکه کاغذ سفید برداشتم تا از آن به عنوان رفلکتور استفاده کنم. با این کار توانستم مقداری از نوری را که از پشت سرش می آمد به صورتش باز بتابانم (در عکس می توانید تصویر آن تکه کاغذ را در چشم چپش ببینید).

 

 

این عکاسی پرتره کودک (در حال خوردن سیب) مرا به یاد یک تکنیک کمتر گفته شده دیگر می اندازد: عکاسی از کودک بعد از غذا خوردن. بچه های کوچک خیلی به عادات و نظم بزرگترها در غذا خوردن اعتقادی ندارند، بنابراین همیشه بعد از صرف غذا، اطراف آن ها پر است از صحنه های رنگی و بامزه. از آن جا که بچه ها بعد از غدا خوردن معمولاً سرحال هستند، این خود یک مزیت دیگر است که این زمان را برای عکاسی از آن ها اختصاص دهید.

 

 

روش دیگری که من معمولاً برای عکاسی از بچه ها انتخاب میکنم شبیه همان روشی است که برای عکاسی پرتره خیابانی (منظور عکاسی پرتره از اشخاص در خیابان است بدون آنکه آنها لزوما از عکس خبر داشته باشند یا برای عکاس آگاهانه ژست خاصی بگیرند) به کار می گیرم. در زمان هایی که کودک برای خودش مشغول بازی یا سرگرمی یا هرکار دیگری است، من دوربینم را برمی دارم، قاب بندی میکنم و منتظر یک نگاه یا حرکت خاص از او که به نظرم جذاب تر است می شوم. این تکنیک همیشه هم جوابگو نیست اما قطعاً در موارد بسیاری از آن جواب خواهید گرفت. به خصوص وقتی که از لنز های تله (فاصله کانونی زیاد) استفاده کنید که بتوانید از دورتر شاهد ماجرا و عکاسی باشید (عکس پایین را ببینید).

 

 

در محیط های بسته تر مثل خانه، زمانی که کودک به حضور شما و دوربینتان عادت کرد، سعی کنید تکنیک “shoot and show” را به کار بگیرید. این تکنیک به این معناست که زمانی که کودک از دوربین خوشش آمده و می خواهد حس مالکیت بر آن را تجربه کند (بچه ها معمولاً دوست دارند صاحب چیزی که خوششان آمده بشوند)، به او وعده بدهید که به ازای هربار که به درستی مقابل دوربین بایستد، عکسش را در دوربین به او نشان می دهید. من گاهی به پسرم اجازه می دهم چند باری دکمه را هم فشار دهد. به هر حال این روشی است که می توانید آنها را تا حدودی ملزم به همکاری برای عکاسی کنید.

 

 

بنابر تجربه شخصی ام در عکاسی پرتره در آتلیه کودک، این تکنیک با بیشتر یچه ها جواب می دهد و به خوبی از آن استفاده کرده ام. حتی اگر کودک خیلی منحصر به فرد است، در نهایت تمام کودکان انسان های کوچکی هستند که شخصیت های خاص خودشان را دارند. هرچه بیشتر آن ها را بفهمیم، عکس های بهتری از آن ها ثبت خواهیم کرد. عکاسی پرتره کودک مثل گذراندن یک دوره فشرده عکاسی است، آنجا که ما نیاز داریم تا یک نوع تعادل بین احساسات و  استفاده از تکنیک برقرار کنیم. زمانی که این تعادل را به درستی درک کنید، عکس های بهتری خواهید گرفت و عکاسی ساده تر خواهد بود. مدام تلاش کنید و به یاد داشته باشید که همه عکس ها قرار نیست عالی و خاص باشند.

 

 

منبع: www.adorama.com