آکادمی پیکسان

مدلینگ کودک به کودکی اطلاق می شود که به عنوان مدل برای نمایش یا تبلیغات یک محصول تجاری یا خدماتی از طریق عکاسی یا فیلمبرداری استخدام شده است. موفقیت بارز مدل های کودک در پروژه های تبلیغاتی، باعث شده است که تعداد زیادی از کودکان و والدین آنها، مدلینگ کودک را به عنوان یک حرفه پاره وقت دنبال کنند. این کودکان معمولا از طریق مراجعه به افرادی که در زمینه مدل سازی  فعالیت می کنند و تماس مستقیم والدین با  آژانس های مدل سازی، وارد این محیط می شوند.

گاهی اوقات نیز ممکن است کودک در یک مکان عمومی یا از طریق دیگر ابزارهای تبلیغاتی و اجتماعی کشف شود. همیشه این تصور غلط وجود دارد که والدین باید مبلغی را برای ثبت تصاویری حرفه ای از کودک خود، شرکت دادن کودک در کلاس های مدل سازی و تهیه  لباس های فانتزی خرج کنند تا فرزندشان را به صنعت مدلینگ کودک وارد کنند، اما واقعا اینگونه نیست.

در این مقاله از آتلیه کودک ما یاد خواهید گرفت که چگونه فرزند خود را در مسیر مدلینگ قرار دهید و متوجه می شوید که صنعت مدل سازی کودک چیست و آیا ورود به عرصه  مدلینگ کودک برای کودک شما و خود شما به عنوان والدین مناسب است یا خیر، پس مارا تا انتهای این مقاله مفید و کاربردی همراهی کنید.

مراحل ورود فرزند شما به مدلینگ کودک

تهیه لیستی از آژانس های مدلینگ کودک

با جستجو در صفحات مجلات و یا جستجوی گوگل، برای پیدا کردن برخی ازآژانس های مدل سازی کودک در منطقه و شهر محل سکونت خود اقدام کنید. در بیشتر موارد، آژانس های مدلینگ کودک در کلان شهرها  واقع شده و در هر جایی یافت نمی شوند. اگر در یک کلان شهر بزرگ زندگی می کنید، شانس یافتن یک آژانس مدلینگ کودک مناسب برای شما بیشتراست.

بررسی اعتبار لیست آژانس های مدلینگ کودک

هنگامی که لیستی از اسامی آژانسها را تهیه کردید، کمی تحقیق کنید تا مطمئن شوید که آنها آژانس های معتبر و با سابقه ای هستند و مطمئن شوید که آنها فرزندان شما را قبول می کنند. برخی آژانس ها فقط بچه های بالای 15 سال را قبول می کنند و نوزادان و کودکان زیر 10 سال را نمی پذیرند. همچنین می توانید با جستجو در فضای مجازی و انجمن ها از افراد و خانواده هایی که تجربه استفاده از چنین آژانس هایی را داشته اند سؤال کنید و درباره هر آژانس خاص، اطلاعاتی را به دست آورید. مساله بعدی اطمینان از قانونی بودن این آژانس ها می باشد که باید از آن مطلع شوید.

بسیاری از کلاهبرداران وجود دارند که به دلیل عدم آگاهی والدین از صنعت مدلینگ کودک به آنها حقه می زنند و مبالغ زیادی را از آنها اخاذی ی کنند. توجه کنید که فرزند شما نیازی به کلاس های مدلینگ ندارد. این کلاس ها اتلاف پول و زمان می باشد و بی فایده هستند. اگر کودک شما بتواند دستورالعمل ها و نکات ارائه شده در این مقاله را به خوبی اجرا کند و شما او را در این راه همراهی کنید، قطعا بدون هیچ هزینه اضافی می توانید کودک خود را به سمت عرصه مدلینگ سوق دهید. هیچ دلیلی وجود ندارد که به کسی پول پرداخت کنید تا فرزند شما را وارد عرصه مدلینگ کند. اگر فرزند شما توسط یک آژانس مدلینگ مورد پسند واقع شده باشد، آژانس پس از هر پروژه تبلیغاتی به شما مبلغی پرداخت می کند.

تهیه عکس برای آژانس های مدلینگ کودک

هنگامی که لیست خوبی از آژانس های قانونی آماده کردید، وقت آن است که شروع به گرفتن عکس از کودک خود برای ارسال به آنها کنید. شما در این مرحله نیازی به عکس های حرفه ای ندارید و همچنین به لباس های فانتزی و گران قیمت برای کودک خود هم احتیاجی ندارید. کودک خود را با لباس های ساده و ترجیحا با رنگ های جامد بپوشانید ، زیرا نقش و نگار بیش از حد روی لباس، می توانند چشم ها را از مشاهده چهره زیبای فرزندتان دور کنند. به این فکر کنید که چه رنگهایی با چشم، پوست یا موهای کودک شما همخوانی بیشتری دارد. عکس هایی تمیز و شفاف  بگیرید که ویژگی های ظاهری فرزند شما را به بهترین وجه ممکن نشان دهد.

سعی کنید از گرفتن عکس های زیر خودداری کنید:

• با کلاه
• با آرایش
• با لباس مجلسی
• با چشم های بسته
• با کودکان دیگر
• با پس زمینه شلوغ

شما دقیقا باید تصاویری را که کودک شما را به طور واضح و بدون هیچ پوشش اضافه ای نمایش میدهند، تهیه کنید. سه یا چهارعکس خوب و تمیز می تواند کافی باشد. شاید یک عکس از چهره خندان کودک شما، یک عکس با چهره متفکرانه، یک عکس در حین اخم کردن و یک عکس تمام قد، مناسب ترین تصاویر باشد. آموزش ژست دهی کودک می تواند قبل از عکاسی از کودک بسیار مفید باشد و در کیفیت تصاویر تاثیر بگذارد، پس آن را فراموش نکنید.

رعایت اصول عکاسی هنگام تهیه تصاویر

سه یا چهار عکسی که شما برای ارسال به آژانس انتخاب می کنید باید بهترین عکس ها باشند. همان طور که قبلا گفتیم، شما به عکس های حرفه ای در این مرحله احتیاج ندارید. با این حال، گرفتن عکس های خوب به تنهایی می تواند وقت گیر باشد. دوربین خود را به هر کجا که می روید با خود ببرید و در هر حالتی از کودک خود عکس بگیرید. هرچه بیشتر عکس بگیرید، شانس شما برای ثبت بهترین عکس ها از کودکتان بیشتر خواهد بود. نکته دیگر برای گرفتن عکس ها، توجه به روشنایی تصاویر است. شما یک عکاس حرفه ای نیستید، بنابراین باید با مطالعه درباره  اصول نوردهی در عکاسی کودکان و عکاسی کودک با نور طبیعی نکاتی را یاد بگیرید که در تهیه عکس های با کیفیت از کودکتان، به شما بسیار کمک خواهد کرد.

ارسال عکس ها برای آژانس های مدلینگ کودک

پس از انتخاب عکس های خود، وقت آن رسیده است که ارسال آنها را به آژانس های مدلینگ کودک آغاز کنید. وب سایت های هر آژانس را برای راهنمایی های ارسال تصاویر، بررسی کنید. بیشتر آژانس ها در وب سایت خود دقیقا به شما خواهند گفت که می خواهند شما چگونه اقدام کنید و دقیقا چه چیزی  را برای آنها ارسال کنید. دستورالعمل های آنها را صریحا دنبال کنید و طبق آنها عمل کنید.

برخی از آژانس ها نیاز دارند که فقط به آنها تصاویر کودکتان را ایمیل کنید و بعضی دیگر پر کردن پرسشنامه ای را به شما پیشنهاد می دهند. بیشتر آنها می خواهند اطلاعات اولیه فرزند شما را بدانند، اطلاعاتی نظیر؛ نام، تاریخ تولد، قد، وزن و سایر موارد. فراموش نکنید که نام و شماره تلفن خود را درج کنید تا آنها بتوانند با شما تماس بگیرند.  آنها تقریبا به همان اندازه که فرزندان شما را مورد بررسی قرار می دهند به والدین هم نگاه می کنند، زیرا به نوعی والدین وقتی بچه ها را به آژانس می برند، نماینده قانونی آنها به حساب می آیند.

انتظار برای پاسخگویی

اگر یک آژانس مدلینگ کودک به فرزند شما علاقه مند باشد، آنها با شما تماس می گیرند، گاهی اوقات همان روز، بعضی اوقات هفته بعد و گاهی اوقات چند ماه بعد. برخی آژانس ها همچنین با شما تماس خواهند گرفت تا به شما اطلاع دهند که علاقه ای ندارند با فرزند شما همکاری کنند. اما بسیاری از آژانس ها توانایی پاسخگویی به هر پیام ارسالی را ندارند و متاسفانه سکوت آنها به معنای علاقه آنها نیست. اگر خوش شانس باشید، با شما تماس گرفته می شود و از شما خواسته می شود تا فرزندتان را برای مصاحبه به آژانس بیاورید. اگر فرزند شما در یک آژانس پذیرفته نشود، ممکن است توسط  یک آژانس دیگر پذیرفته شود، پس نا امید نشوید. دلایل زیادی وجود دارد که به بعضی از کودکان جواب منفی داده می شود و این بدان معنا نیست که فرزند شما به اندازه کافی زیبا نیست.

به عنوان مثال، اگر فرزند شما دختر بچه ای است که پوستی سفید دارد و موهایی روشن و چشم هایی رنگی دارد، ممکن است آژانسی که تصاویر دختر خود را برای آن ارسال کرده اید، در حال حاضر شش یا هفت دختر بچه با این مشخصات ظاهری در تیم خود داشته باشد و ممکن است نخواهد کودک دیگری را با این مشخصات به تیم خود اضافه کند. پس اگر فرزند شما در یک آژانس پذیرفته نشده است، به ادامه عکس گرفتن و تصحیح عکس های ارائه شده خود و ارسال مجدد آنها به آژانس های دیگر در حدود شش ماه ادامه دهید.

اگر در این راه پایدار باشید، ممکن است سرانجام فرزندتان مورد تایید یکی از این آژانس ها قرار گیرد. با این حال باید بدانید که مدلینگ کودک یک زمینه بسیار رقابتی و سلیقه ای است و باید برای ورود کودک خود به این عرصه تلاش و پشتکار داشته باشید.

 اما آیا ورود به مدلینگ کودک برای فرزند شما مناسب است؟

مدلینگ برای هر کودکی مناسب نیست. مدل های کودک نیز باید مطیع و حرف گوش کن باشند. ممکن است از یک مدل کودک خواسته شود تا انواع کارهای ناراحت کننده را انجام دهد، مانند ایستادن در یک ساحل سرد با لباس شنا، یا پا کردن کفشهایی که خیلی کوچک هستند،  یا اینکه در یک ساعت مدل موهای خود را سه بار تغییر دهند.

اگر فرزند شما از اینکه موهای او را مدام شانه و اسپری کنند متنفر است یا از تغییر لباس مکرر، بدش می آید، مدل سازی ممکن است برای او مناسب نباشد. اگر کودک شما با بزرگسالان و غریبه ها احساس راحتی نمی کند، عرصه مدلینگ می تواند برای او نامناسب باشد. اما کار با نوزادان باید به طور کلی آسان باشد، چرا که آنها  از کار با افرادی  که نا آشنا هستند، ممکن است نترسند. کودکان نوپا البته غیرقابل پیش بینی هستند و بعضی اوقات مدیریت آنها نیز می تواند دشوار باشد.

آیا اینکه والدین یک مدلینگ کودک باشید، برای شما مناسب است؟

به عنوان والدین، ??بهتر است که به مدلینگ کودک به عنوان یک ماجراجویی سرگرم کننده برای خود و فرزندتان نگاه کنید. انتظار نداشته باشید که فرزند شما ثروتمند شود، یا یک ماشین جدید برای شما خریداری کند! بدیهی است که کودکان مختلفی که در شهرهای گوناگون زندگی می کنند دارای درجه های متفاوتی از موفقیت هستند، اما به عنوان والدین برای شما بهتر است که به عنوان یک سرگرمی یا یک ماجراجویی به آن نگاه کنید. مدلینگ کودک می تواند پرسود باشد، اما نه به حدی که برخی فکر می کنند. باز هم، هر مورد متفاوت است. مدل سازی یک زمینه کاملا رقابتی است.

مدل سازی یک تجارت است. اگرچه مشاهده آن به عنوان یک سرگرمی یا ماجراجویی برای شما مفید است، اما باید آن را از نظر تجاری نیز مشاهده کنید. مدلینگ کودک یک تجارت است و عکاسان، کارگردانان بازیگران و سایر عوامل معمولا از شنبه تا پنجشنبه  در ساعات کاری فعالیت می کنند و یک کار کاملا حرفه ای به حساب می آید.

آینده یک مدلینگ کودک چیست؟

یک کودک که وارد عرصه مدلینگ شده است، در صورت ادامه مسیر و انتخاب های درست، می تواند آینده درخشانی داشته باشد. آینده یک مدلینگ کودک می تواند به چند مسیر متفاوت ختم شود. یک مدل کودک می تواند در آینده به یک مدل تبلیغاتی تبدیل شده که عکسش در بیلبوردها و مجلات در پروژه های مختلف تبلیغاتی به نمایش در می آید. بعضی از مدل های کودک نیز به سمت صنعت مد و فشن رفته و به یک مدل لباس برجسته تبدیل می شوند. در مواردی نیز مشاهده شده است که مدل های کودک در آینده وارد عرصه بازیگری نیز شده اند. به طور کلی آینده یک مدلینگ کودک درخشان و جذاب می باشد، به شرطی که کودک از مسیر خارج نشود وانتخاب های درستی داشته باشد، که در این امرنقش والدین کودک می تواند حیاتی باشد.

یکی از مسائلی که همیشه والدین برای عکاسی کودک خود با آن درگیر هستند، انتخاب لباس مناسب برای کودک در آتلیه می باشد. آتلیه کودک پیکسان مقاله ای در زیر آماده کرده است که شما عزیزان می توانید مطالعه کرده و با توجه به نیاز خود در زمان مناسب اقدام به خرید لباس کودک کرده و از بهترین ژست های عکاسی بهره مند شوید.

انتخاب رنگ مناسب برای لباس کودک در آتلیه

نکته مهم دیگر برای انتخاب لباس مناسب در آتلیه کودک، رنگ لباس است. شما می توانید با یک سرچ ساده در اینترنت رنگ های مکمل را پیدا کنید. و از طریق روانشناسی رنگ لباسی مناسب برای کودک خود انتخاب نمایید. مثلا رنگ های آبی و زرد ، نارنجی و بنفش ، صورتی و خاکستری، سفید و مشکی، سفید با رنگ های تیره، مشکی با رنگ های روشن و خاکستری با اکثر رنگ ها مکمل هستند. ترکیب رنگ مناسب لباس کودک می تواند تاثیر بالایی در عکس داشته باشد. درضمن شما می توانید با عکاس خود با توجه به رنگ آمیزی دکوری که برای شما در نظر گرفته است، در مورد ترکیب رنگ لباس کودک خود مشورت کنید.

تعداد لباس کودک در آتلیه

نکته دیگری که برای لباس کودک باید در نظر گرفته شود تعداد لباس می باشد. مثلا اگر شما یک دست لباس برای کودکتان در نظر گرفتید نباید این نکته را فراموش کنید که ممکن است کودک شما ارتباط لازم را با لباس برقرار نکند. و یا احساس راحتی نداشته باشد که در این صورت کار شما و عواملی که برای یک ژست خوب تلاش می کنند بسیار سخت تر می شود. به همین جهت حداقل چند دست لباس برای کودک خود تهیه کنید.

انتخاب زمان مناسب جهت گرفتن عکس نوزاد

جهت عکسبرداری از نوزاد به سن فرزندان دقت نمایید. این نکته از این نظر که توانایی نوزاد تا سه ماهگی کم می باشد، حائز اهمیت است. مثلا بازه زمانی 3 تا 12 ماهگی زمان مناسب جهت عکاسی کودک محسوب می شود. به دلیل اینکه کودک شما در سه ماهگی حداقل می تواند گردن خود را نگه دارد و یا در 6 ماهگی می تواند بنشیند ، لبخند بزند و به تلاش شما برای ایجاد ژست مناسب عکس العمل نشان دهد.

یا در سن 9 ماهگی ژست های چهار دست و پا و در سن 12 ماهگی از اولین روزهای راه افتادن و البته بهتر از آن در 13 ماهگی که کودک می تواند تعادل خود را به طور کامل حفظ کند و بایستد می توان عکس های زیبایی به یادگار داشته باشید. به همین جهت با توجه به میزان توانایی فرزندتان و با توجه به نوع فیگورهای عکاسی می توانید لباس مناسب برای کودکتان انتخاب نمایید.

یک روز همراه با یکی از دوستانم که بیشتر عکاسی پرژه ای برای مشتریانش انجام می دهم به یک گردش عکاسی رفته بودیم. بیشتر این زمان را به صحبت درباره کار مستقل (freelance works) گذراندیم اما در خیابان هرجا که صحنه یا اتفاقی توجه ما رو جلب می کرد، به نوعی عکاسی خیابانی انجام میدادیم. هر دو از لنزهای زوم استفاده می کردیم ولی با دیدن عکس هایش متوجه شدم که هیچ عکسی را بدون زوم کردن ثبت نکرده است. تقریباً تمام عکس هایش همین گونه بود. سرانجام پس از حدود 30 عکس، که این رویه زوم کردن در تمام عکس هایش تکرار شده بود، به او گفتم: قرار نیست همیشه زوم کنی! این خلاف قوانینه!

او نمی دانست من دارم از چه چیزی حرف می زنم. این را زمانی فهمیدم که در جواب جمله من گفته بود: آن ها قانون هستند؟ بعد از این من شروع کردم به توضیح دادن تعدادی از بایدها و نبایدهای عکاسی خیابانی. بعد از یک مکالمه کوتاه درباره آن لیست از بایدها و نبایدها، او تقریباً روند عکس گرفتن را متوقف کرده بود. چرا که من میدانستم این قواعد (باید و نباید) هستند که مانع پیشرفت ما می شوند.

معرفی قواعد مزاحم در عکاسی خیابانی

در این مقاله من می خواهم درباره 10 اصل یا قانون که فکر می کنم در عکاسی خیابانی به عنوان یکی از انواع عکاسی آن ها را باید شکست، صحبت کنم. یادآوری می کنم که منظور من آن نیست که شما هربار که برای عکاسی در خیابان می روید باید این قواعد را بشکنید. هدف من این است که به شما بگویم اجازه دهید دیدگاه و روش های جدید در نگاهتان به عکاسی فرصت بروز بیابند.

اصل اول: فقط با تنظیمات دستی (Manual) عکاسی کنید.

بعضی از اصولی که در ادامه خواهم گفت ضرورتی همیشگی برای کنار گذاشته شدن و رعایت نشدن ندارند. اما این اصل اول را منحصراً توصیه به شکستن همیشگی اش می کنم! اگر فقط manual عکاسی می کنید، زندگی را برای خودتان سخت تر کرده اید. چرا باید همیشه نگران چیزی باشید؟ (اشاره به استفاده از تنظیمات دستی که باعث می شود عکاس نسبت به درست بودن انتخاب اش تردید داشته باشد). من حتی نمی توانم تصور کنم که در هر بار عکاسی باید تمام تنظیمات دوربین را خودم از نو تغییر بدهم. اگر فضا تاریک است، ایزو را تغییر بده، اگر هوا روشن است، سریع دیافراگم را عوض کن، … همه این ها خیلی دردسر سازند!

بهترین حالت برای عکاسی خیابانی، استفاده از حالت P یا Program و یا بعد از آن الویت دیافراگم (A  یا Av در نیکون و کانن). من شخصاً دومی را ترجیح می دهم. من دیافراگم را روی f/8 و ایزو را روی 400 می گذارم و بنابراین سرعت شاتر را به خود دوربین واگذار می کنم. بعد از این دیگر به تنظیمات دوربین فکر نمی کنم و با دیدن هر موضوع هیجان انگیزی فقط عکاسی ام را انجام می دهم.

اصل دوم: از پشت عکاسی نکنید

اغلب می بینید همه می گویند که از پشت سوژه ها عکاسی نکنید. دلیل شان برای این صحبت این است که عکس ها در این حالت ترسناک می شوند یا روایت و داستان و هدف خاصی در این نوع عکس ها نیست و… من مخالف این استدلال هستم. همه عکس ها یک ظرفیت داستانگویی دارند و این موضوع به زاویه عکاسی از سوژه ارتباطی ندارد.

اما در عین حال نمی گویم که راه بیفتید پشت سر همه و دقیقاً آن ها را از پشت سر عکاسی کنید! آنچه هدف من است، انعطاف پذیر بودن شماست. اگر قاب جالبی از پشت می بینید، ثبتش کنید و به خودتان نگویید: “من اکنون پشت سر سوژه هستم و عکاسی از سوژه انسانی از پشت سر خلاف قواعد زیبایی شناسی است”. من بارها به خاطر همین تصورم فرصت هایی را برای عکاسی خوب از دست داده ام.

اصل سوم: از پایین عکاسی نکنید

معمولاً وقتی یک عکس پرتره از عکاسان خیابانی در حال کار می بینید، آن ها در حال نگه داشتن دوربین مقابل چشمانشان هستند. من هم بیشتر عکس هایم را همین گونه ثبت کرده ام. اما این مهم است که بدانید این تنها قاعده ای نیست که باید برای گرفتن عکس در خیابان خود را به آن محدود کنید. زوایای مختلف را امتحان کنید و دوربین را از چشمانتان فاصله بدهید! مثل این عکس، آن را کنار پاهایتان نگه دارید. این کار را با این استدلال که از ترستان دوربین را مخفی کرده اید یا جایی گرفته اید که دیده نشود، انجام ندهید. بلکه برای داشتن زوایه ها، نماها و ترکیب بندی های تازه این کار را بکنید.

اصل چهارم:دیده نشوید

این قانونی است که من از آن متنفرم. همه می خواهند دیده نشوند. همه ما که در نیویورک زندگی نمی کنیم! برخی از ما در شهرهای کوچک زندگی می کنند. فارغ از اینکه من کجا هستم، اگر در حال عکاسی از شما با یک لنز 28 یا 35 میلی متری باشم، شما مرا خواهید دید. بله در یک شهر کوچک و در یک خیابان خلوت در این حالت قطعاً شما را مرا خواهید دید.

اگر سوژه شما را می بیند، خب که چه؟! بیشتر سوژه های من در هنگام عکاسی، خصمانه به من نگاه می کنند. بله این ممکن است خلاف اصول و قواعد باشد. اما در این حالت چون اصلاً به اینکه کسی مرا می بیند یا نمی بیند فکر نمی کنم، کارم  هیجان انگیز تر خواهد شد.

اصل پنجم: کراپ نکنید

این قاعده ای بود که در زمان عکاسی آنالوگ و استفاده از فیلم عکاسی رواج داشت. کراپ کردن در آن زمان ها یک کار طاقت فرسا بود. اما اکنون که از این دردسر رها شده ایم، کراپ کردن فوق آسان است. اگر با کراپ کردن عکس بهتری خواهید داشت، انجامش دهید.

اصل ششم: از زاویه باز استفاده کنید

نمی خواهم دروغ بگویم! اگر از من بپرسید که چه لنزی (فاصله کانونی) برای عکاسی مناسب است من به شما می گویم 28 میلی متر. اما من که هستم که قانونی بگذارم؟ 35 میلی متر بهترین فاصله کانونی برای عکاسی خیابانی است. این یعنی 50 میلی متر فاجعه است؟ همه این عددها به درک، با 70 میلی متر عکاسی کنید اگر آن را بیشتر دوست دارید.

زمانی که از شکستن قواعد حرف می زنم، منظورم این است که از امتحان کردن و متفاوت عمل کردن نهراسید. شما مجبور نیستید فقط با فاصله کانونی 70 میلی متر عکاسی کنید. اما اگر حس کردید این فاصله کانونی غیر واید (wide) برخلاف توصیه های عکاسان خیابانی که لنزهای 28 و 35 میلی متری را توصیه می کنند، به عکس های شما ویژگی های بهتری می دهد، از آن استفاده کنید.

من گمان می کنم که زمانی تعدادی از مردم قواعدی را که اکنون ما به آن ها اصول می گوییم درست کرده اند. خود آن ها زمانی شکننده قوانین پیش از خود بوده اند. من همیشه می گویم با فاصله کانونی 28 میلی متری عکاسی می کنم. اما لزومی نمی بینم که همان روز با فاصله کانونی 200میلی متری هم عکاسی نکنم.

اصل هفتم: با لنز فیکس عکاسی کنید

زمانی که اولین دوربین عکاسی ام را خریدم، تا دو ماه هیچ عکسی نگرفتم! چون جایی خوانده بودم که جامعه عکاسان خیابانی با لنز زوم رابطه خوبی ندارند. پس من هم لنز XF 18-55 خودم را فروختم و یک لنز فیکس XF18 mm گرفتم و راستش را بخواهید از آن متنفر بودم. بعد از آن XF35 میلی متری خریدم و آن را هم دوست نداشتم. هیچ کدام از این لنز های فیکس (لنزی که فقط یک فاصله کانونی ثابت دارد) را دوست نداشتم و به خرج کردن پولم ادامه می دادم.

بعد از مدت ها فهمیدم که لنز 35 میلی متری لنز محبوب من است. این را زمانی تجربه کردم که دوربین ام Fujifilm X100T بود. من از عکاسی با این دوربین لذت می بردم، اما تقریبا یک سال از زمانم را به بهانه یافتن لنز فیکس مناسب هدر دادم. همه این ها به این خاطر بود که زمانی کسانی به من گفته بودند که باید یک لنز فیکس مناسب برای خودم بیابم.

اگر من پیش از این کارها، با لنزهای زوم-که فاصله کانونی متغیر دارند-کار می کردم، این شانس را داشتم که بدون هدر دادن پولم، فاصله کانونی محبوبم را بیابم. جالب اینجاست که من امروزه تمام عکاسی های خیابانی ام را با لنز زوم انجام می دهم و فاصله کانونی 28 میلی متر لنز زوم را استفاده می کنم نه یک لنز فیکس 28 میلی متری.

اصل هشتم: قاعده یک سوم

مردم هنگام نقد عکاسی خیابانی همیشه از قواعد ترکیب بندی صحبت می کنند. بسیار خب، ترکیب بندی مهم است. اما اجازه دهید به گونه ای تظاهر نکنیم که گویی هیچ وقت عکس هایی عجیب و خارج از قاعده های ترکیب بندی نگرفته ایم. من نمی توانم این گونه باشم که: “ببین عکست بهتر میشد اگر یه کمی بیشتر سمت راست می ایستادی و قاب بندی میکردی…”.

اجازه دهید با آن مواجه شویم: وقتی در حال عکاسی از یک لحظه خاص هستید، بیشتر آنچه اتفاق می افتد خارج از کنترل شماست. می توانید دوربین را جا به­ جا کنید، ترکیب بندی حول سوژه را تا آن جا که می توانید بهبود دهید، اما مردم نمی توانند خودشان را با قاب بندی ما تطابق دهند.

زمانی که افراد در حال نقد ترکیب بندی عکس های شما هستند، نمی دانند که در لحظه ثبت عکس چه گذشته است. شاید یک ساختمان پشت سر شما بوده است، یا یک کارگاه ساختمانی درست کنار شما. شاید شما فقط 6 ثانیه زمان داشته اید قبل از آن که سوژه وارد فروشگاه شود یا تلفن همراهش را جواب دهد. ما فقط می توانیم یک عامل از عوامل تاثیرگذار روی عکس را کنترل کنیم. وظیفه شما ثبت عکس است و اگر می توانید به خوبی قاب بندی کنید، بسیار خوب! اگر نمی توانید، آن چیزی که می توانید را انجام دهید، به نقد دیگران و… فکر نکنید.

اصل نهم: از نزدیک عکاسی کنید

این قاعده ایست که من با آن زندگی می کنم، چیزی در عکاسی کردن آدم ها از فاصله نزدیک وجود دارد که برای من هیچان انگیز است. اما اخیراً من این قاعده را هم شکسته ام، زمانی که با یک لنز تله عکاسی می کنم. شما نیاز ندارید که روبروی صورت یک سوژه بایستید تا عکسش را ثبت کنید، اگر کسی چنین قانونی برای شما وضع کرده است، این مقاله را به آن ها معرفی کنید.

اصل دهم: پرتره ها عکس خیابانی محسوب نمی شوند

من پرتره های زیادی در خیابان می گیرم و روند این کار برای من معمولاً به این گونه است که به سمت کسی می روم، با او احوال پرسی می کنم و در خصوص اینکه می خواهم از او عکس بگیرم سوال می کنم. معمولاً خیلی از پرتره هایی که در خیابان می گیرم، تعریف و تمجید می شود. اما همیشه کسانی هم هستند که مدام می گویند عکاسی پرتره در خیابان در ژانر عکاسی خیابانی قرار نمی گیرد!

حالا من اینجا می خواهم این نظر را به چالش بکشم. من معتقدم که ثبت پرتره های خیابانی از این نظر که سرعت تغییرات جهان و جوامع بسیار زیاد شده است، دارای اهمیت است. بله از نظر ما که خودمان در این زمان هستیم، آدم های اطرافمان عجیب و یا جالب نیستند. اما سی سال بعد که احتمالاً با این روند رشد تکنولوژی شکل و نوع زندگی بشر به کل متفاوت خواهد بود، متوجه اهمیت ثبت این روزهای جوامع خواهیم شد. اجازه ندهید که آن نظرات قائل به دسته بندی شما را از پیشرفت و عکاسی (همراه با شکستن قواعد) دلسرد کنند.

منبع:petapixel.com

برای مطالعه بیشتر در خصوص دیگر سبکهای عکاسی می توانید از لینکهای زیر استفاده کنید:

عکاسی خبری

عکاسی نجوم

عکاسی کودک

عکاسی عروس

عکاسی تبلیغاتی

عکاسی مد

عکاسی در طبیعت

عکاسی معماری

عکاسی از غذا

هر روز تصاویر حاصل از عکاسی خبری یا فتوژورنالیسم را در رسانه ها می بینید. عکاسان خبری تصاویری از آنچه نویسندگان خبر و گزارش ها با کلمات ارایه می کنند را با زبان تصویر بازگو می کنند. آن ها همه اتفاقات مهم روز را پوشش می دهند و ویترینی از چهره هایی که در صدر اخبار روز هستند را به نمایش می گذارند. آن ها باعث می شوند گاهی حس کنیم که خودمان در دل اتفاقات و حوادث هستیم.

عکاسی خبری چیست؟

به لحاظ تاریخی عکاسی خبری زمانی متولد شد که عکاسان توانستند دوربین و تجهیزات عکاسی شان را به جبهه های جنگ ببرند. برای نخستین بار شهروندان عادی توانستند تاثیر جنگ را درست در روزنامه ها ببیند. این یک اتفاق مهم درتاریخ عکاسی بود و اهمیتش در فاصله بین جنگ های مهمی همچون جنگ داخلی آمریکا و جنگ جهانی دوم بیشتر و بیشتر مشخص شد.

با این همه عکاسی خبری صرفاً درباره جنگ یا حوادث نیست و فراتر از این هاست. عکاسی خبری معمولاً راوی یک داستان است و قادر است حتی این کار را با تنها یک فریم عکس انجام دهد. عکس های دفاع مقدس که توسط عکاسان حوزه خبر ثبت شده است یا عکسهای خبری برگزیده سال 2019 که اخیرا انتخاب شده اند. همه این عکس ها احساسات خاصی را تحریک می کنند: حیرت، همدردی، غم یا لذت.

این نشانه مشخصه عکاسی خبری است؛ ثبت لحظه ای به خصوص در زمان و انتقال حس آن لحظه به مخاطب عکس به گونه ای که خود را در همان لحظه ثبت عکس حس کند.

روایت یک داستان در تنها یک عکس

به زبان ساده عکاسی خبری ثبت یک رخداد است. اما در عین حال این فقط به ثبت یک لحظه محدود نمی شود. انتقال حس لحظه مهم تر از ثبت آن است. داستان های مبتنی برکلمات، داستان را تکه تکه به مخاطب منتقل می کنند. در حالی که عکاسی خبری تلاشش آن است که این اتفاق در یک عکس بیفتد.

اگرچه این کار (انتقال داستان در یک عکس به تنهایی) یک اتفاق عالیست، اما عکاسی خبری صرفاً بر مبنای این تعریف نمی تواند محدود به یک قاب بندی عالی (یا به عبارتی یک عکس صرفاً زیبا) شود. عکاسی خبری درباره آگاه کردن مخاطبش از داستانی ست که واقعاً در حال تکوین است. “مشاهده گر” بودن شاید یک عبارت مناسب برای توصیف عکاس خبری باشد.

عکاسی خبری به مخاطب اجازه می دهد برای چند ثانیه دنیا را از دریچه چشم عکاس ببیند. زمانی که عکاسی خبری به بهترین نحو اتفاق بیفتد. آن لحظه ثبت شده میلیون ها بار دست به دست می شود. زمانی که یک پرتره محیطی (environmental portraiture) ثبت می کنید، المان های داخل محیط به انتقال حس و تعریف داستان کامل همانقدر کمک می کنند که خود سوژه پرتره. (پرتره محیطی به معنای عکاسی از افراد و مشاغل در محیط کاری مخصوص به خودشان است و معمولاً در حوزه عکاسی خبری مستند قرار می گیرد).

احساسات در عکاسی خبری معمولاً به صورت دست نخورده ثبت می شوند. عکاس خبری همچون یک عکاس تبلیغاتی یا عکاس پرتره آتلیه به اتفاقات داخل صحنه عکاسی جهت دهی نمی کند. بر عکس، بهترین حالت برای عکاس خبری آن است که چنان با محیط یکی شود که کسی حضور او را احساس نکند. آن ها مشاهده گر هستند نه هدایت کننده.

همین رویکرد “من بیشتر یک مشاهده گر هستم” است که به موضاعات خبری اجازه می دهد که در مقابل دوربین خودشان باشند. و همین است که یک عکاس خبری را از سایر عکاس ها در شاخه ها و ژانرهای دیگر عکاسی جدا می کند تا بتوانند راوی و ثبت کننده لحظه ها باشند. بسیاری از موارد تنها یک عکس خبری موفق برای میلیون انسان بیننده آن می تواند به منزله دعوت به عملی مشترک از طریق پیام موجود در آن باشد.

اخلاقیات در عکاسی خبری

یک بخش مهم دیگر در حوزه عکاسی خبری مساله وفاداری است. این به آن معناست که آنچه که درون عکس دیده می شود، همان است که دقیقاً در آن لحظه ثبت عکس رخ داده است. عکاس خبری اخلاقاً در برابر هرگونه تحریف و تغییر داستانی که عکسش روایت می کند مسئول است و نباید به چنین عملی دست بزند.

خطوط و سیم های بدقواره انتقال نیرو (برق) نباید در ویرایش عکس حذف شوند؛ دود بیشتری در یک صحنه آتش سوزی نباید در مرحله ویرایش به عکس اضافه شود. آنچه ثبت شده است، همان گونه است که بوده است. متاسفانه عکاسی دیجیتال به خاطر امکانات بی شمارش در ویرایش عکس ها این فضای دست نخوره روایت در عکس خبری را تحت تاثیر قرار داده است.

عکس ها باید پنجره ای باشند به رخداد درون آن. به شکلی معقول ویرایش هایی مانند روشن کردن سایه ها برای بهتر دیده شدن چهره ها یا کمی شارپ کردن (واضح کردن) آن ها برای کاهش مات بودن و خارج از فوکوس بودن یک سوژه قابل قبول است. اما مهم این است که جوهره و ذات عکس را تغیر ندهید. اگر این کار را بکنید، شما داستان عکس را عوض کرده اید.

در یک تعریف ساده و سرراست، عکاس خبری (photojournalist) کسی است که از عکس برای بیان یک داستان یا یک روایت استفاده می کند. عکس های یک عکاس خبری در هرجایی می تواند منتشر شود: از روزنامه ها و مجلات گرفته تا شبکه های اجتماعی، وبلاگ ها و سایت ها.

در مواردی عکاس در همکاری با یک خبرنگار یا نویسنده فعالیت می کند. در این حالت آن نویسنده یا خبرنگار تمرکز اصلی بر تهیه گزارش و جزییات حوادث و اخبار را دارد و عکاس در کنارش از طریق عکس ها آن ماجراها و حوادث را روایت می کند. در عین حال بسیاری از عکاسان خبری مستقلاً نویسندگی و عکاسی را به عنوان یک عکاس-خبرنگار بر عهده دارند. این گونه عکاسان خبری معمولاً وبلاگ های عکاسی خبری را اداره می کنند.

ویژگی های عکاسی خبری

1- عکاسی خبری حاوی معناست.

هدف اصلی از عکاسی خبری روایت یک داستان است به گونه ای که بهتر از نوشته یا گزارش یک مفهوم را به مخاطب منتقل کند. بنابراین این نوع عکس ها باید حاوی ثبت تصاویر و لحظه هایی باشند که در ارتباط و تناسب منطقی با موضوع خبر داستان یا روایت شان قرار بگیرند.

مثلاً یک گزارش خبری درباره یک مادر و دختر که پس از 25 سال هم را یافته اند، در صورتی تاثیرگذارتر و موفق تر خواهد بود که با عکس هایی از لحظات نخستین به سوی هم آمدن دونفر یا در آغوش کشیدن یکدیگر و یا اشک ها و لبخندهای آن لحظه ها همراه باشد.

2- عکاسی خبری وابسته به عامل زمان است.

عکاسی خبری به اتفاقات روز توجه دارد و باید همراه با جریان اخبار حرکت کند. به یک معنای عام تر عکاس خبری باید بداند مردم هر روز درباره چه موضوعی حرف می زنند. این به روز بودن و همراه بودن با اتفاقات روز، عکس خبری و عکاسی خبری را به پدیده ای جذاب تر از محتوای خواندنی و شنیدنی برای مخاطب تبدیل می کند.

مثلاً زمانی که گابریل داگلاس در المپیک لندن موفق به کسب مدال در ژیمناستیک شد، عکس های مربوط به هنرنمایی اش به سرعت در اینترنت و در میان مردم دست به دست می شد. این عکس ها با کمترین توضیحات و حتی بدون نیاز به آن ها برای هر بیینده ای جذاب تر از خواندن خبر موفقیت او به تنهایی بود.

3- عکاسی خبری بی طرف است.

عکاسی خبری باید فارغ از طرفداری از گروه یا شخص خاصی، صرفاً راوی لحظه ها باشد. هرچند بعضی عکاسان معتقد اند که کاملاً “بی طرف” بودن یک امر بسیار مشکل است. از نظر این عکاسان، عبارت “راستگو” برای توصیف یک عکاس خبری مناسب تر است از توصیف او با عنوان “بی طرف”. فارغ این که عکاس خبری ترجیح می دهد که صادق باشد یا بی طرف،  مهم ترین نکته این است که لحظه ها را همان طور که هستند ثبت کند.

مهم این است که هیچ چیز را از بیرون به آنچه در جریان است تحمیل نکنید. برای مثال اگر یک عکاس خبری در حال عکاسی از صحنه خاکسپاری است، نباید به بهانه تاثیرگذاری بیشتر و دراماتیک کردن نتیجه عکس، از فردی بخواهد که عمداً در مقابل او گریه کند. احساسات واقعی  و اصیل باید ثبت شوند.

4- عکاسی خبری روایت گر است.

همان طور که پیش تر ذکر شد، عکاسی خبری باید داستانگویی کند. عکس ها باید با توضیحاتی کوتاه همراه باشند و خودشان بتوانند یک روایت را به مخاطب منتقل کنند.

برای مثال عکسی که دو دختربچه را در حال حمل یک جعبه کوچک لباس های قدیمی نشان می دهد، روای بهتری از عکس همان جعبه در حالی که روی آن نوشته شدن “جعبه لباس” است.

5- عکاسی خبری به زیبایی شناسی توجه دارد.

عکس های خبری معمولاً از اصول عکاسی پیروی می کنند که به جلب توجه مخاطبین از قشرهای مختلف کمک می کند. عکس هایی با فوکوس صحیح، زوایه مناسب و رنگ خوب قطعاً بیش از یک عکس با فوکوس اشتباه یا مات عمل می کند.

شاخه های مختلف عکاسی خبری

اگر می خواهید عکاسی خبری را به شکلی جدی ادامه دهید، باید به اندازه کافی شاخه های مختلف عکاسی خبری را بشناسید.

اخبار عمومی. این شاخه می تواند شامل عکاسی از هر نوع رخدادی که در زمان حاضر اتفاق می افتد شود. مثال های این شاخه عبارتند از: کنفرانس خبری، رونمایی از یک محصول و یا رخداد های خیریه و شبیه به آن.

اخبار فوری. این شاخه همان طور که مشخص است به حوادث و رخدادهای پیش بینی نشده و ناگهانی اختصاص پیدا می کند. آتش سوری، دزدی و حوادث رانندگی مثال هایی از حوزه خبری هستند.

عکاسی خبری مستند. این شاخه معمولاً شامل یک پروژه طولانی عکاسی از روند اتفاقات است. مثلا عکاسی که در کنار یک کاندیدای انتخابات ریاست جمهموری از ابتدای کمپین تبلیغاتی اش تا پایان حضور می یابد و یا عکاسی که هدفش روایت کردن داستان زندگی یک کودک یتیم است.

عکاسی ورزشی. رخدادهای ورزشی به سبب ماهیت غیرقابل پیش بینی و لحظه ای اتفاقاتی که در آن ها در جریان است، می توانند در حوزه عکاسی خبری قرار بگیرند. به ویژه آن که رخدادهای ورزشی ظرفیت خوبی برای روایت و داستان گویی دارند.

عکاسی پرتره خبری. اشتباه نکنید. این شاخه با عکاسی پرتره ای که می شناسید متفاوت است. عکس های پرتره خبری معمولاً شامل به تصویر کشیدن افراد مهم یک جامعه در محیط کارشان است. مانند: یک راننده حرفه ای اتومبیل در کنار ماشینش، یک پزشک شناخته شده در اتاق جراحی و یا رییس جمهور آمریکا در اتاق بیضی (اتاقی که جلسات کابینه آمریکا در آن تشکیل می شود).

آموزش نکات عکاسی خبری

حتی اگر سال هاست که عکاسی می کنید، لزوماً یک عکاس خبری خود نخواهید بود مگر آن که نکات اساسی این حرفه را بدانید.

1- عکس های خوب بهتر از نوشته و متن یک داستان را روایت می کنند. و برای گفتن یک داستان باید به این المان ها توجه کنید:

آ- فرد و جامعه

ب- احساسات. به خصوص احساساتی که فقط در صورت افراد بروز می کند.

ج- حرکات، اتفاقات

د- اتفاقاتی که به ندرت با آن مواجه می شوید. کسانی که شبیه دیگران نیستند. مثلاً پدری نابینا که از روی کتاب بریلش در حال قصه خوانی برای کودکش است.

2- عکس های شما باید متوجه صورت سوژه ها باشد نه پشت سرشان. از مردم در حال انجام فعالیت عکاسی کنید. از مردم در حالی که کاری به خصوص انجام می دهند، عکاسی کنید. از افراد در حال دست دادن خودداری کنید. عکس های تکراری مخاطب را خسته می کند.

3- به زاویه عکاسی تان توجه ویژه کنید. برای اطمینان از اینکه بهترین ترین زاویه برای عکاسی را انتخاب کرده اید، چند عکس در زوایای مختلف بیاندازید. این شبیه کاری ست که کارگردان یک فیلم در هنگام پیدا کردن بهترین زاویه فیلم برداری برای یک پلان انجام می دهد.

عکاسی خبری یک روش فعال برای داستان گویی و انتشار اخبار در گروه های مختلف مخاطبان است. در مقایسه با مقالات و نوشته ها، عکس ها بی شک جذاب تر هستند. مردم معمولاً جذب عکس ها می شوند به این علت که سرشار از رنگ و جذابیت هستند. در یک کلام بهترین ویژگی عکاسی خبری آن است که از کلمات و عبارات برای توصیف استفاده نمی کند، این خود تصاویر هستند که بی واسطه احساسات و واقیعات را بازگو می کنند.

منبع: https://contrastly.com

برای مطالعه بیشتر در خصوص دیگر سبکهای عکاسی می توانید از لینکهای زیر استفاده کنید:

عکاسی نجوم

عکاسی خیابانی

عکاسی کودک

عکاسی عروس

عکاسی تبلیغاتی

عکاسی مد

عکاسی در طبیعت

عکاسی معماری

عکاسی از غذا

ثبت حرکات و لحظات هیجان انگیز یک مسابقه ورزشی چه فوتبال باشد چه تنیس و چه ورزش های دیگر، یک حس فوق العاده برای عکاس خواهد بود. اما پرسش اساسی اینجاست که ما هم می توانیم به کیفیت آن عکس های ورشی عالی در مجله ها و سایت های ورزشی عکاسی کنیم و در واقع به طور حرفه ای وارد عرصه عکاسی ورزشی شویم؟

در اینجا 10 نکته برای آموزش عکاسی ورزشی به عنوان یکی از محبوب ترین سبکهای عکاسی را با عکاسان تازه کار در میان می گذاریم. امیدوارم این نکات آن ها را به حرفه ای که انتخاب کرده اند علاقه مندتر کند.

لوازم مورد نیاز برای عکاسی ورزشی

شما به یک دوربین DSLR نیاز خواهید داشت. در هر صورت مهم این است که دوربینی داشته باشید که سرعت شاتر آن قابل تنطیم دستی باشد. بدون این ها، احتمال آنکه بتوانید عکس های خوبی در ژانر عکاسی ورزشی ثبت کنید، بسیار کم خواهد بود.

1- یک لنز با حداقل فاصله کانونی 200 میلی متر تهیه کنید

یک لنز با حداقل فاصله کانونی 200 میلی متر به شما این امکان را می دهد تا جزییات یک اتفاق را در یک فعالیت ورزشی ثبت کنید. بدون داشتن لنز زوم (لنزی که قابلیت تغییر فاصله کانونی را دارد و معمولاً محدوده فاصله کانونی های بیش تر از 70 میلی متر را پوشش می دهد)، نمی توانید در میان المان های مختلف در صحنه، سوژه مورد نظرتان را از دیگران جدا کنید.  دو لنز تله زوم برای مبتدیان این ها هستند:

• Nikkor AF-S DX 18-300 mm f/3.5-5.6 ED VR
• Canon EF100-300mm f/4.5-5.6 USM

2- در حالت تنظیم کاملاً اتوماتیک عکاسی نکنید

این یک اشتباه معمول در بین عکاسان آماتور است. آن ها یا دوربین را در حالت اتوماتیک قرار می دهند و یا آن را در حالت های خاصی مانند “sport” و یا “action” قرار می دهند. اگرچه این تنظیمات تمام اتوماتیک ممکن است در مواردی خوب عمل کنند، اما برای حرفه ای شدن نیاز دارید که با حالت های غیر اتوماتیک و نیمه-اتوماتیک کار کنید.

3- از سرعت شاتر بالا استفاده کنید

در عکاسی ورزشی باید سرعت شاتری به اندازه کافی سریع داشته باشید، به نحوی که بتوانید اطمینان حاصل کنید این سرعت شاتر ریزترین و سریع ترین عمل ورزشکاران یک اتفاق ورزشیِ در حال رقم خوردن را ثبت خواهد کرد. به عنوان یک توصیه کلی سعی کنید به سرعت شاتر کمتر از 500/1 ثانیه نروید (سرعت شاتر را از این آهسته تر نکنید).

4- از حالتِ “الویت دیافراگم” استفاده کنید

در دوربین های DSLR معمولا پنج حالت کلی برای عکاسی وجود دارد: اتوماتیک (Automatic)، Program Automatic، الویت شاتر (Shutter Priority)، الویت دیافراگم (Aperture Priority) و تنظیم کاملاً دستی (Manual).

حالت الویت دیافراگم که در دوبین های نیکون با A و در کانن با AV نمایش داده می شود، به ما این امکان را می هد تا با تعیین اندازه بازشدگی دهانه دیافراگم، به دوربین اجازه بدهیم سرعت شاتر مناسب را انتخاب کند.

اگر دوربین شما DSLR نیست، نیازی نخواهد بود که به دیافراگم توجه کنید، در عوض باید نگران سرعت شاتر باشید که در ادامه به آن خواهیم پرداخت. هنگامی که با الویت دیافراگم عکاسی می کنیم، از آن جا که دوربین خودش سرعت شاتر را تنظیم خواهد کرد، برای یک روز روشن آفتابی این تنظیم (استفاده از الویت دیافراگم) انتخاب مناسبی است. بیشتر عکاسان ورزشی حرفه ای، معمولاً از همین روش برای عکاسی استفاده می کنند: انتخاب یک دیافراگم خیلی باز (مثلاً f/2.8  یا f/4) که به خاطر حجم بالای نور ورودی به دوربین در این حالت، سرعت شاتر به طور خورکار یک عدد خیلی کم (سرعت بالا) خواهد بود، و این یعنی قادر به ثبت لحظه ها و حرکت های خیلی جزیی و سریع خواهید بود (به خاطر سرعت شاتر بسیار کمی که ایجاد می شود).

5- به ایزو (ISO) توجه کنید

سرعت شاتر بسیار مهم است. اما در تعیین نور دهی (exposure) در عکاسی دیجیتال سه مولفه در کنار هم تعیین کننده هستند: سرعت شاتر، دیافراگم و ایزو. وقتی در حالت نیمه اتوماتیک/دستی مانند الویت شاتر یا الویت دیافراگم عکاسی می کنید، باید میزان ایزو را خودتان تعیین کنید. برای تعیین عدد ایزو مناسب باید به فاکتورهایی مثل مکان و زمان عکاسی دقت کنید.

برای عکاسی از یک مسابقه فوتبال در یک روز روشن آفتابی، یک ایزو پایین مانند ISO 400 می تواند انتخاب خوبی باشد، چرا که نور کافی در محیط وجود دارد. در مقابل در یک روز ابری و خاکستری شرایط کمی متفاوت تر است و این را از طریق عدد ایزو به دوربین می گوییم. برای یک روز تاریک، ایزو را باید به محدوده 800 تا 1200 افزایش دهید. دقت کنید که عدد ایزو حداکثری که می توانید انتخاب کنید و همزمان عکسی که ثبت می کنید فاقد نویز باشد، به کیفیت صفحه حساس دوربین شما بستگی دارد.

6- اگر الویت دیافراگم قابل استفاده نیست، از الویت شاتر استفاده کنید

این تنظیم برای دوربین های غیر SLR که معمولاً فقظ قابلیت تنظیم سرعت شاتر را دارند مناسب است. بسیاری از دوربین های دارای قابلیت point-and-shoots (در بسیاری از دوربین های کامپکت این قابلیت وجود دارد)، به کاربر اجازه تنظیم سرعت شاتر را می دهند.

به جای آنکه همچون حالت الویت دیافراگم به دوربین بگوییم که چه میزان نور از طریق دهانه دیافراگم وارد شود، با استفاده از الویت شاتر به دوربین می گوییم پرده شاتر چقدر سریع باز و بسته شود و دوربین متناسب با انتخاب ما، دیافراگم مناسب را انتخاب خواهد کرد. همان طور که پیش از این ذکر شد، یک سرعت شاتر 500/1 ثانیه عدد مناسبی است.

7-از فوکوس خودکار و عکاسی انفجاری (burst mode) استفاده کنید

برای همراه شدن با سوژه های در حال حرکت و ثبت آن ها، نیاز به فوکوس پیوسته (continually focus) خواهیم داشت. این برعکس حالتی ست که معمولاً از قفل فوکوس بر روی سوژه استفاده می کنیم. جدای از این، نیاز خواهید داشت که قابلیت شات زدن پیوسته (multiple images) را فعال کنید. به این مورد آخری در اصطلاح عکاسی حالت انفجاری (burst mode) گفته می شود. پیش از عکاسی ورزشی هر دوی این حالت ها را در دوربین تان فعال کنید. برای حالت burst mode، حداکثر تعداد عکس در ثانیه را انتخاب کنید:3، 4، 5،… فریم (عکس) در ثانیه. هر چه این عدد بزرگتر باشد، شانس ثبت لحظه های مهم تری را خواهید داشت.

8- جایگیری مناسب داشته باشید و ورزشی که قرار است عکاسی کنید را به خوبی بشناسید

بهترین نوع جایگیری آن است که خورشید در پشت سر شما قرار بگیرد. این به این معناست که نور کافی به سوژه های شما در حال تابیدن است که این نیز به خودی خود شما را از داشتن نور کافی برای داشتن سرعت شاتر های خیلی سریع مطمئن خواهد کرد. همچنین این که در مورد ورزشی که عکاسی اش می کنید اطلاعات داشته باشید بسیار مفید خواهد بود.

این آگاهی به شما این امکان را می دهد تا بدانید در هر لحظه باید انتظار چه اتفاقی را داشته باشید. پس اتفاقات داخل میدان را به دقت دنبال کنید و لنز زومتان را به کار بگیرید تا بتوانید سوژه را از دیگران جدا کنید و آماده قاب بندی در لحظه باشید.

9- بسیار تمرین کنید تا عکاسی ورشی حرفه ای را فرابگیرید

مهم نیست چه اتفاقی در حال رخ دادن است: یک بازیکن فوتبال در حال ضربه زدن به توپ است و یا یک تنیسور در حال سرویس زدن. سوژه را انتخاب و قاب بندی کنید، دکمه شاتر را نیمه بفشارید تا سوژه در فوکوس قرار بگیرد و سرانجام در لحظه مناسب دکمه را بفشارید تا با کمک قابلیت burst mode تعدادی عکس متوالی از آن لحظه ثبت شود.

با قابلیت هایی که دوربین های دیجیتال در اختیارمان گذاشته اند، اینکه چه تعداد عکس بگیریم دیگر یک محدودیت نیست (نگاتیو، ظهور و… وجود ندارد). بنابراین اینکه در پایان یک رخداد ورزشی با 2000 عکس به خانه برگردید اصلاً عجیب نیست.

10- از پایین عکاسی کنید (low angle)، روی زانو بنشینید و از مونوپاد استفاده کنید

وقتی در حالی که روی زانوهایتان نشسته اید و از پایین به بالا عکاسی می کنید، عکس های دراماتیک تری خواهید گرفت و تاثیرگذاری، اغراق، و به طور کلی حس بیشتری از هیجان و زندگی در عکس خواهد بود. همچنین زوایه های پایین (low angles) این حسن را دارند که پس زمینه عکس شما اغلب آسمان خواهد بود و این یعنی تعداد کمتری از دیگر ورزشکاران یا المان های منحرف کننده چشم در عکس خواهد بود. اگر کارهای عکاسان ورزشی حرفه ای را دنبال کرده باشید، احتمالاً دیده اید که آن ها غالباً این گونه عکاسی می کنند.

همچنین در نظر داشته باشید که یک مونوپاد تهیه کنید. حتی اگر مجموعه دوربین و لنزتان سنگین نیستند، مونوپاد به شما در حفظ تعادل وضعیت دوربین به خصوص هنگام عکاسی روی زانو کمک می کند.

منبع:https://www.digitalrev.com

برای مطالعه بیشتر در خصوص دیگر سبکهای عکاسی می توانید از لینکهای زیر استفاده کنید:

عکاسی خبری

عکاسی نجوم

عکاسی خیابانی

عکاسی کودک

عکاسی عروس

عکاسی تبلیغاتی

عکاسی مد

عکاسی در طبیعت

عکاسی معماری

عکاسی از غذا